اثر همزمان مصرف شنبلیله و تمرین هوازی بر غلظت آنزیم های سوپراکسید دیسموتاز و کاتالاز در رت های نر دیابتی شده با stz

چکیده پایان نامه (شامل خلاصه، اهداف، روش های اجرا و نتایج به دست آمده) : هدف از این مطالعه، بررسی اثر تمرین استقامتی و مکمل سازی عصاره آبی بذر شنبلیله بر آنتی اکسیدان های پلاسما در رت های دیابتی شده بود. 80 رت نر به عنوان آزمودنی انتخاب و پس از دیابتی شدن در شرایط استاندارد 12 ساعت نور و 12 ساعت تاریکی همراه با آب و غذا به 8گروه: استقامتی (e) ، استقامتی دوز g/kg87/0 از عصاره شنبلیله (e-f1) ، استقامتی دوز g/kg74/1 از عصاره شنبلیله (e-f2) ، دوز شنبلیله g/kg87/ (f1) ، دوز شنبلیله g/kg74/1 (f2) ، گلی بن کلامید (g) ، گلی بن کلامید تمرین استقامتی (eg) و کنترل دیلبت تقسیم شدند.تمرینات شامل 6 هفته بود. نمونه های خون از قلب حیوان گرفته شد. جهت بررسی تغییرات از مدل آماری تحلیل واریانس یک راهه استفاده شد. در صورت مشاهده تفاوت معین دار از آزمون تعقیبی توکی برای تعیین محل تفاوت استفاده شد. سطح معناداری نیز برای تمام محاسبات (05/0p<) در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد یک دوره مصرف شنبلیله بدون فعالیت بدنی نیز موجب افزایش سوپراکسیداز دیسموتاز در مقایسه با موش های دیابتی گروه کنترل می گردد، اما میزان افزایش کاتالاز در مقایسه با sod در موش های دیابتی که دوز های g/kg87/0 و g/kg74/1 شنبلیله مصرف کرده بودند معنادار نبود و ترکیب تمرین شنا و شنبلیله باعث افزایش معنادار و خیلی بیشتری در فعالیت آنزیم های sod و cat شد. از این رو فعالیت بدنی و مصرف شنبلیله نه تنها تداخلی ایجاد نمی کند بلکه اثر هم افزایی داشته و اثرات تقویت کننده سیستم آنتی اکسیدانی بیشتری نیز نشان می دهند. کلید واژه: استرس اکسیداتیو، سوپراکسید دیسموتاز، کاتالاز و تمرین استقامتی